25 listopada 2015 (środa), godz. 17.00
Miejsce spotkania: Śródmiejski Ośrodek Kultury, ul. Mikołajska 2, I piętro, sala nr 2
Swingujący Londyn to uniwersalne
określenie używane w odniesieniu do mody oraz kultury, które rozkwitły w latach
sześćdziesiątych XX wieku w Londynie.
Zjawisko to było nastawione na młodzież,
akcentując to, co nowe i współczesne w okresie optymizmu i hedonizmu oraz
rewolucji kulturowej. Jedną z inspiracji stanowiło uzdrowienie brytyjskiej
gospodarki po czasie powojennych oszczędności, które trwały aż do lat pięćdziesiątych.
Dziennikarz Christopher Booker, twórca satyrycznego czasopisma „Private Eye”, tak wspominał „czarujący” charakter
swingujących lat sześćdziesiątych: „Wydawało się, że na zewnątrz tej bańki nie
ma nikogo, kto by obserwował, jak dziwne, powierzchowne i egocentryczne, a
nawet straszne to było".
„Swingujący Londyn” został zdefiniowany
przez magazyn Time w numerze z 15 kwietnia 1966 roku i był
rozpowszechniany przez piracką
radiostację Swinging Radio England, która rozpoczęła swoją działalność 3 maja tego
samego roku. Jednakże, określenie „swingujący” w znaczeniu „znany” lub „modny”
było używane już od wczesnych lat sześćdziesiątych, w tym przez Normana
Vaughana w jego „swinging/dodgy” show w programie Sunday Night at the
London Palladium. W 1965 roku Diana Vreeland, redaktorka czasopisma „Vogue”, powiedziała, że „Londyn jest obecnie
najbardziej swingującym miastem świata”. Później tego roku, amerykański
piosenkarz Roger Miller nagrał swój przebój England Swings, który
ze słowami takimi, jak „Policjanci na rowerach, dwóch na dwóch” ukazywał
stereotypowy obraz Anglii.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Swinguj%C4%85cy_Londyn |
| Carnaby Street in 1968, Londyn, fot. H. Grobe |
dr
hab. Maria Hussakowska-Szyszko – historyczka i krytyczka sztuki. Zajmuje
się współczesnym muzealnictwem, kuratorstwem, historią sztuki nowoczesnej i
współczesnej, sztuką amerykańską. Od 1971 roku pracuje w Zakładzie Sztuki
Nowoczesnej Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w
1981 roku uzyskała stopień doktora (rozprawa: Spadkobiercy Duchampa?
Negacja sztuki w amerykańskim środowisku artystycznym), a w 2003 stopień
naukowy doktora habilitowanego (rozprawa: Minimalizm w sztukach
wizualnych). Zagraniczne staże naukowe: City University of London (1992),
Kościuszko Foundation (1996), CEEPUS - University Eotuos Lorand (1998), Kultur
Kontakt, Wiedeń (1999). Przewodnicząca Rady Programowej Podyplomowych Studiów
Kuratorskich przy IHS UJ. Członkini AICA, do 2009 roku członkini Zarządu
Polskiej Sekcji AICA. Główne zagadnienia badawcze: malarstwo i nowe kierunki w
sztuce po drugiej wojnie światowej, współczesna sztuka amerykańska i jej
relacje z najnowszymi nurtami sztuki europejskiej, udział kobiet we
współczesnym życiu artystycznym, teoria sztuki po 1945 roku, krytyka
artystyczna (członek AICA - Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki).
